Het reisblog van onze reis
Maak een keuze voor een dag, en beleef zo dag voor dag met ons mee, hoe het gegaan is!
16 november, dag 14 - Welkom in Mauretanië
Alle drie hebben we 's morgens last van onze pens. Bah bah. Diarreeremmers en ORS erin, en hopen dat het snel gaat werken, voordat de auto nog meer gaat stinken.
We vertrekken om zo'n kwart over 7 in colonne met ongeveer 50 teams op weg naar de grens Marokko (Westelijke Sahara) / Mauritanië, met Sidi voorop. We maken halverwege nog even een stop bij een luxe tankstation waar iedereen de tank en jerrycan's vol gooit omdat de brandstof hier een stuk goedkoper schijnt te zijn, 89 eurocent de liter. Ze hebben hier ook wifi. Helaas werkt dat minder goed wanneer je met honderd man tegelijk één accespoint gebruikt, jammer. Als iedereen zijn inkopen gedaan heeft, rijden we door. Rond half 1 komen we aan bij de grens.
Bij de grens aan de Marokkaanse kant vullen we allemaal een papiertje in. Bij de douane laten we nog even de paspoorten stempelen om de auto officieel uit het land te voeren. Tot nu toe loopt het redelijk soepel, deze kant van de grens duurde slechts een uur of 2. Vanaf dan rijden we een stukje door het oh zo mooie niemandsland tussen de twee landen. Dit is een kilometer of twee aan rotslandschap wat nooit wordt onderhouden en vol staat met autowrakken, banden en oude televisies... wel fantastisch om te zien! Het bleek later gewoon het visitekaartje van de vuilstort wat ze Mauritanië hebben genoemd.
Daarna zijn we bij de douane van Mauritanië. Daar verloopt alles ouderwets maar best soepel. We staan als grote groep te wachten en moeten in de auto blijven. Sidi zorgt dat we een voor een de paspoorten en autopapieren kunnen laten zien bij een hokje. Iedereen heeft vanuit Nederland al een visum aangevraagd, dus dit verloopt voor Afrikaanse begrippen vlot. In de tussentijd komen douaniers 'een praatje maken' met als doel om spullen uit onze auto's mee naar huis te nemen. Ze proberen onze radio te krijgen, maar we doen net of we ze niet verstaan.
Met de douane alleen ben je er echter nog niet. Zodra we langs de eerste controle bij de douane zijn moet ook de politie nog alles inzien en goedkeuren. En ook zij moeten betaald worden. We betalen in totaal 35 euro per team. Dit is minder dan verwacht, dus weer mooi mee genomen. Iedereen doet er erg zijn best voor om te laten zien dat ze een nuttige taak hebben, en lopen intimiderend langs alle auto's.
We mogen het land in, na het proces wat tussen de 5 en 6 uur geduurd heeft. Vanaf hier rijden alle challengers in colonne en rijdt er een Mauretaanse patrouille met ons mee. Hun overheid verplicht dit in verband met een aantal terroristische ontvoeringen de afgelopen jaren. Ze zijn erg bang dat er iets gebeurd met toeristen, dus op deze manier beschermen ze ons. Er rijdt een dikke landcruiser voorop met daarop een handje vol soldaten en machine geweren. Achteraan nog eens twee gelijkwaardige voertuigen, waarvan een voertuig met een groot kannon op het dak gemonteerd, best indrukwekkend. Ook mooi om te zien hoe alle mannen bij een korte stop gelijk de auto uit springen, om allemaal even af te wateren.
We komen in het donker aan in Nouadhibou. Een stadje met volgens onze gids zo'n 6.000 inwoners, op een schiereiland in het noord westen van Mauritanië. Achteraf zagen we op Wikipedia dat er eerder 90.000 wonen. We vonden het al zo druk voor 6.000 mensen.
Dit schijnt economisch gezien de belangrijkste stad van het land te zijn maar dat zie je er niet aan af. Er rijden veel locals zonder verlichting en eigenlijk houdt niemand zich aan de regels. Enkele voorbeelden? Rechts inhalen over de 'stoep, rotondes waar je zelf maar voorrang moet pakken, auto's die net niet hard genoeg stoppen en tegen elkaar aan rijden, top! Sjoerd rijdt naast twee auto's, die elkaar geen ruimte gunnen. Bij het rechts inhalen van de V8, rijdt een van de twee auto's ook gewoon tegen een lantaarnpaal aan, briljant. Omdat we in colonne rijden hebben we allemaal de alarmlichten aan, zodat we van elkaar kunnen zien .
We komen aan op de camping. Over het bakkie horen we verhalen over kroketten en frikadellen. Heeft iedereen een zonnesteek opgelopen? Maar het blijkt geen fata-morgana! Bij de ingang van de camping staat een bus van Mammoet Salvage. Dit Nederlandse bedrijf heeft in het afgelopen anderhalve jaar 74 scheepswrakken geborgen voor de kust van Mauretanië. Ze wisten van onze komst en staan als verrassing voor iedereen te bakken! Mammoet, bedankt! Koen z'n maag wil nog niet helemaal, dus die haakt na een halve frikadel af. Een beetje pasta maken is een beter plan. Erik slaat de pasta echter over, en sluit gewoon nog is aan voor een nieuwe vette hap.
De camping is eenvoudig maar er zijn warme douches. In de douches dienen de hurktoiletten tevens als doucheputje, handig! Vier van zulke hokjes voor honderd man is net niet genoeg. Op de camping regelen we ook een verzekering voor de auto, althans we betalen voor een soort papiertje. We vragen ons af of deze verzekering ook maar iets van schade dekt, maar je hebt het papiertje nodig voor als je aangehouden wordt door de politie. Het scheelt gedoe.
Door naar: 17 november, dag 15 - Banc d'Arguin National Park.